Nederland en Frankrijk

Mijn lieve schat woont in Frankrijk en ik hier in Nederland. Een grote afstandsrelatie dus. Groot in het aantal kilometers maar niet in ons hart. Facetime, Skype en Messenger maken de afstand ook minimaal en een retourtje Amsterdam-Bordeaux is ook zo geboekt. Binnenkort ga ik dus weer eventjes naar mijn lieverd toe. Heerlijk en gezellig samen zijn. Wat wil je eten vroeg hij via Facetime. Mmmm lekker asperges met een eitje en wat ham en gesmolten boter.

Dat hebben ze hier niet schat. Wat niet? Asperges was het korte antwoord. Hebben ze dat niet in Frankrijk? Nee, we hebben wel een hoop andere dingen hier maar geen asperges. Nou dan kijken we toch samen in de supermarkt, geen probleem. Even mijn koffie pakken schat. Ga je nu met een plak paasstol en koffie voor mij zitten eten. Jij bent gemeen, dat hebben ze hier ook niet. Kan je niet wat mee meenemen? Sorry lieverd maar het is eten en ik denk dat het niet de douane door komt.

Het zet mij wel allemaal aan het denken. Want zo lang als ik mij kan herinneren ga ik al op vakantie naar Frankrijk toe en als we dan op het punt stonden om naar huis (Nederland) te gaan, dan moest er nog altijd eerst boodschappen gedaan worden bij de plaatselijke supermarkt. Wat er allemaal niet mee terug ging in de auto… Aalbessen gelei, shampoo, heerlijke badschuim, bodylotion, chocola, borduur tijdschriften, je kan het zo gek niet verzinnen. Maar ik rij geen auto, dus het vliegtuig is een geweldige uitkomst. Tegenwoordig is het ook niet meer zo duur, dus ach even een weekend la douce France is geen probleem meer.  Maar dan kom je bij de douane, de waslijst aan spullen die je niet mag meenemen is super lang en de meneer of mevrouw kan hem zo opdreunen. Mevrouw heeft u deoderant? NEE. Heeft u parfum? Nee. Heeft u… Mevrouw ik heb niets van dat alles bij mij. Want weet u, in Frankrijk hebben ze ook supermarkten. Stomverbaasd kijkt ze mij aan en schiet in de lach. U mag doorlopen mevrouw, fijne vakantie. Ik wou haar nog net niet dag zwaaien.

 

Spam wat heb je er aan

Spam

Wat heb je er aan om iemand te spammen. Het zijn vaak vieze seksuele site’s met titels waarvan je denkt moet dat nu.

zo zat ik net te kijken of ik nog leuke reactie’s had gekregen (helaas niet).  Zie ik een aantal spam berichten. Nu is er niets sexy aan mijn site, ook niets pikant ofzo. Maar als je dan een spam bericht ziet staan met de titel “you’re mother is hot en sexy met nog meer erotisch getinte onderwerpen” onder mijn berichtje Lekkere trek, vraag ik mij toch sterk af wat bezielt de persoon.

Schrijven en Schrijversblock(note)

Schrijven is mijn passie, mijn alles. Mijn geheugensteun op papier en tegenwoordig ook ook in de pc. Maar gewoon op papier is het, het makkelijkt. Kladblok en pen in mijn tas (standaard) en overal kan ik schrijven.

Laatst las ik ergens in een artikel dat mensen eigenlijk meteen perfectionistisch aan hun boek willen schrijven. Elke dag een uurtje, alles klaar gelegd om te beginnen en dan kwamen de excuses. Mijn moeder belde, de afwas moet gedaan worden etc, etc. Ook ik ben daar geweest. Nog niet zo lang geleden zelfs. Maar net als wat er in hetzelfde artikel werd geschreven, schrijf gewoon wat er in je op komt in een kladblok en lees het later terug. Wie weet wat voor een leuke plots je dan ineens tegen komt. Misschien wel dingen waar je anders nooit was opgekomen. Dus… Ik schrijf punt! Het liefst in de trein, want daar heb ik geen afwas of wasmachine die roept of een kater die mauwt om eten. Nee in de trein of tram doe ik inspiratie op. Leuk naar mensen kijken. De meesten van hen kijken op hun mobieltje, een man die in slaap is gevallen en snurkt. De krantjes die op een bankje achter gelaten worden in de hoop dat zij door een volgende reiziger gelezen worden. Ik schrijf mij dan een ongeluk. Komen er intussen andere ideeën op, dan zijn die aan de beurt om aan het papier toe vertrouwd te worden.

Maar is het kladblok vol dan zet ik ze in de computer. Dan print ik de stukjes daarna één voor één uit en ga ik kijken wat ik kan gebruiken in welk verhaal. Nu op dit moment neem ik een kladblok mee naar mijn werk. In de pauze open ik mijn email en in concepten schrijf ik mijn kladblok over. Nou ik heb er al 2 verwerkt. Nu de andere 8 nog.

Mijn kater Snowy

Mijn kater is nu 2 jaar, Hij is nog steeds ondeugend, maar een schat van een kat en je kan werkelijk alles met hem doen. Maar wat doe je nu als kater als jou matje op het skateboard van mijn zoon ligt. Nou dan ga je er toch bovenop liggen. Dat het ding kan rijden, ach dat maakt niets uit. Kijk maar naar het filmpje. Het maakt je dag echt goed. Tenminste de mijne wel elke keer als ik er naar kijk

Om de een of andere rare reden krijg ik het filmpje hier niet goed geplaats. Dus bekijk hem straks op mijn FB pagina Lees “Mijn kater Snowy” verder

Ik ben jullie niet vergeten

Het is een hele tijd rustig geweest hier op mijn plekje van het grote web.

Dit komt omdat er de laatste tijd een hoop gebeurd is in mijn leven waardoor ik niet altijd de energie en moed had om ook maar iets te schrijven.

Maar vergeten doe ik jullie niet hoor.

Dus om alles weer wat recht te zetten zal ik de aankomende tijd meer posten.

Liefs Esmee

Einde depot PostNL

Tja eindelijk hebben wij antwoord op de vraag of ons depot van de post blijft bestaan. Het antwoord is kort maar krachtig NEE. Ook al verafschuwde ik de zaterdagen en soms de late uren. Toch ga ik het missen. Heel erg zelfs. Inmiddels loop ik stage op een andere afdeling binnen het bedrijf, maar mijn hart zal altijd bij mijn depot en mijn jongens van PostNL blijven.

Nu ik weg ben zie ik het steeds meer afglijden en snel ook en dat doet mij veel pijn. Wat ik zo heb opgebouwd wordt nu in snel tempo afgebroken. De jongens missen de leiding die ik gaf en nemen het er nu zwaar van. Waarom nu nog moeite doen als de tent toch gaat sluiten. Tja ik kan het ze niet kwalijk nemen. Net als ik voelen zij zich ook veraden. Waar je jaren met hart en ziel voor gewerkt hebt, wordt nu zonder pardon gesloten en dat doet pijn. Heel veel pijn.

Eén lichtpuntje hebben wij wel. Binnenkort gaan we met zijn allen uit eten. Heerlijk, ik kijk er nu al naar uit.

Ziek geweest

Zoals jullie hebben gemerkt ben ik een tijdje afwezig geweest. Door al het gezeur en gezever van ik weet het beter op mijn werk. Ben ik uiteindelijk ziek geworden. Zoals ik al eerder schreef de werkdruk bij het depot van PostNL is te groot. Ja ook bij de SW hebben we een depot van PostNL. Het te kort aan mensen door bezuinigingen die moesten plaatsvinden in verband met allerlei kosten plaatsen etc. is er nu ook een groot aantal mensen ziek geworden. Het gevolg is dat hun andere collega’s alles op moeten vangen. Wat weer resulteert in nog meer zieken en zo blijven wij in kringetjes draaien. Daarbij komt dat er nog steeds vergeten wordt dat al mijn postbezorgers net als ik ook een medischrugzakje hebben.  PostNL zou eventueel het contract met ons verlengen en als uiterste datum was 1 april. Ja het is geen grapje, maar echt waar. Of het nu wel of niet door is gegaan zullen wij hopelijk binnenkort te weten komen. Maar in de tussentijd moeten we roeien met de riemen die we hebben.

PostNL ligt al bij menige media onder vuur. Is het niet in verband met een afscheid van een medewerker voor zijn pensioen na zoveel trouwe jaren dienst, dan is het wel voor een betere CAO en allerlei andere vervelende problematiek bij PostNL.  Die betere CAO zullen wij niet krijgen aangezien wij niet geen directe medewerkers van PostNL zijn. Tja laat ik mij maar even als een dame gedragen dan, want ook ik ben het er meer dan regelmatig niet mee eens wat PostNL allemaal doet.

In mijn (ons) geval bij de SW, worden wij toch min of meer als uitzendbureau beschouwt. Dat wil zeggen dat wij dat als medewerkers van de SW wel zo ervaren. Echter ons medischrugzakje, daar wordt geen rekening mee gehouden. Mensen die al iets mankeren zijn bevattelijker voor allerlei spanningen en druktes. Dit geldt voor mij zeker en voor mijn postbezorgers al helemaal als je ziet wat voor werk zij vezetten door weer en wind. Zon, regen, hagel, sneeuw, ijzel en sterke wind zij bezorgen je liefdesbrief of die vervelende rekening bij jou in de brievenbus.

Tegen alle postbezorgers wil ik dan ook zeggen:

Ik heb heel veel respect voor wat jullie allemaal doen.

Mijn gezondheid versus mijn werk

Zoals ik al eerder schreef, ik werk bij de sociale werkvoorzieningen. Niet alleen om leiding te geven, maar ook in verband met mijn medisch rugzakje. Want vanaf mijn 3e heb ik epilepsie. Is het rustig in mijn omgeving, heb ik geen stress, dan heb ik nergens last van. Maar de meeste mensen snappen niet wat het inhoud. Komt ook omdat je het niet ziet. En alles wat je niet ziet is er niet of men doet maar alsof. Maar nu omdat mijn leidinggevende mijn uren zomaar veranderde zodat ik later moest gaan beginnen, heb ik een medisch probleem.
De post moet weg, dat is de gebruikelijke kreet. Echter door een mega onder bezetting werd het afgelopen zaterdag half 8 dat het hek dicht ging. Het was 21.00 uur voordat ik pas thuis was en toen moest ik nog gaan eten. Je snapt dat werd een pizza laten bezorgen. Maar nu is mijn lichaam op. Het kan niet meer. Mijn spieren zijn moe, ik kan nauwelijks lopen en de hoofdpijn die ik heb is gigantisch erg. Hij is zelfs niet weg te werken met de heftigste pijnstiller. Bedankt chef, want door jou zit ik nu in deze situatie. En dan meld ik mij ziek en is hij nog boos ook. Ik kan er ook niets aan doen dat hij een onder bezetting heeft. Ik heb niet alleen hem maar ook zijn leidinggevende gewaarschuwd dat mensen het werk niet meer vol gaan houden hier door. Maar niet willen luisteren hé. Nee eerst moeten mensen zo ver gaan om hun gezondheid op het spel te zetten zodat duidelijk gaat worden dat het zo niet verder kan.
Dinsdag, donderdag en zaterdag zijn topdagen bij de post. Dan krijg je de meeste post binnen en die moet ook dezelfde dag weg gelopen worden. Na afgelopen zaterdag weet ik niet hoeveel mensen zich ziek gaan melden, maar hoeveel het er ook mogen zijn, ik ben er één van.

Denk om je gezondheid,

Liefs Esmee

Vermoeid

De afgelopen weken is er een hoop gebeurd op mijn werk. Dingen die veranderd zijn, zijn door mijn vele mailtjes weer terug gedraaid. Het hoofdgebouw kijkt nu ineens heel anders tegen mij en mijn postbezorgers aan. En iedereen weet inmiddels ook wie Esmee is. De een vind mij lief en de ander vind mij een regel recht kreng.

Tja je kan bij mij een hoop kanten op, maar er zijn grenzen en soms zijn die niet leuk. De eerste is, niemand komt aan mijn gezondheid en de tweede is kom niet aan mijn gezin en zij die ik lief heb.

Ik heb een groot hart en ook een hoop liefde te geven. Maar wordt mijn energie minder dan is ook mijn spontaniteit ver te zoeken. Zoals nu. Twee weken keihard lopen knokken en denk je dat je de zwaarste tijd voorlopig wel gehad hebt. Belt school dat je puberende zoon niet op school is aangekomen en waarschijnlijk spijbelt. Hup kan mams weer in de telefoon klimmen om het een en ander te regelen. Daar waar ik voor geknokt heb op mijn werk, kon ik nu niet doen. Ik heb echt niets aan mijn werk kunnen doen hierdoor. Door de laatste tijd hier, interesseert mij dat ook niets meer. Sommige momenten zijn zo rustig dat ik op het internet aan het surfen ben voor leuke dingen. Wat geen idee… Een normaal iemand duikt de stad in, ik niet. Na al dat geregel duik nog maar eens de virtuele pc hoofdstraat in. Hopelijk is het morgen wat beter.

Lekkere trek

Zo wat zullen wij vanavond eten. Dat is volgens mij de meest gestelde vraag na alle vragen wat betreft het weer gaat doen.

Maar ook vandaag was het weer zo ver. Wat gaan wij eten. Mijn zoon en wat vind ik lekker, dat zijn twee uitersten. Zelfs Snowy onze kater lust nog meer. Maar goed, wat dan. Het is zondag dus eten wij allebei maar iets aparts. Mmmm heerlijk rode curry met cherrytomaatjes en boontjes. Heerlijk in cocossaus. Ja zalig lijkt mij dat. Als ik in het schap van de supermarkt kijk, wordt ik een beetje moedeloos. Het hele vak is leeg. Als ik navraag doe bij zo’n vulploeg jongen krijg ik te horen dat er achter niets aanwezig is. Dus is het op dan is het op mevrouw. Ja maar dat kan toch niet, dat is toch een verkeerd inkoop beleid, denk ik bij mij zelf. Nou dan wordt hey toch kip tandoori en boontjes en kipfilet voor mijn zoon. Hmm lekker uitdagend voor de zondag.

Weet jij misschien iets lekkers voor een lastige eter. Mijn ideeën zijn namelijk op.