Tja eindelijk hebben wij antwoord op de vraag of ons depot van de post blijft bestaan. Het antwoord is kort maar krachtig NEE. Ook al verafschuwde ik de zaterdagen en soms de late uren. Toch ga ik het missen. Heel erg zelfs. Inmiddels loop ik stage op een andere afdeling binnen het bedrijf, maar mijn hart zal altijd bij mijn depot en mijn jongens van PostNL blijven.
Nu ik weg ben zie ik het steeds meer afglijden en snel ook en dat doet mij veel pijn. Wat ik zo heb opgebouwd wordt nu in snel tempo afgebroken. De jongens missen de leiding die ik gaf en nemen het er nu zwaar van. Waarom nu nog moeite doen als de tent toch gaat sluiten. Tja ik kan het ze niet kwalijk nemen. Net als ik voelen zij zich ook veraden. Waar je jaren met hart en ziel voor gewerkt hebt, wordt nu zonder pardon gesloten en dat doet pijn. Heel veel pijn.
Eén lichtpuntje hebben wij wel. Binnenkort gaan we met zijn allen uit eten. Heerlijk, ik kijk er nu al naar uit.
